miR145 از شناخته ترين miRNA ها بوده كه باعث مهار رشد تومور هم در درون تن و هم برون تن بسته به نوع سلول مي شود. به نظر مي رسد كه جبران كمبود miR-145 سلول از طريق انتقال ژن بيان كننده ي آن و نيز انتقال مستقيم miR-145 بالغ مي تواند در كاهش رشد سلول هاي سرطاني و رفع مقاومت هاي دارويي موثر باشد. جهت اين منظور استفاده از يك حامل مناسب و يا شكل پايدارتري از miR-145 ضروري است. استفاده از پليمر ها و كنژوگه كردن آن ها با اليگونوكلئوتيد ها مي تواند باعث افزايش پايداري و بهتر شدن قابليت ورود آن ها به سلول شود. لذا كنژوگه miR-145 به دكستران توسط پيوند دي سولفيدي تهيه گرديد. وجود گروه هاي تيول نه تنها به افزايش برداشت كنژوگه ها توسط سلول منجر مي شوند، بلكه رهش كنترل شده ي آن را بصورت هوشمند و پاسخگو به گلوتاتيون فراهم مي آورند. هدفمند سازي با آپتامر آنتي نوكلئولين به منظور انتقال موثرتر اليگونوكلئوتيد ها به داخل سلول صورت گرفت. ابتدا دكستران تيوله تهيه گرديد. سنتز كنژوگه ي دكستران و miR-145 از طريق اكسيداسيون گروه تيول در انتهاي ‘3 miR-145 و پليمر صورت پذيرفت. شرايط واكنش مانند غلظت، pH، حضور يون ها، بافر، و حضور اكسيژن يا هوا بررسي گرديد تا شرايط بهينه انتخاب گردد. شكل گيري كنژوگه ها سپس توسط الكتروفورز روي ژل بررسي گرديد.

‏نخستين علت مرگ در ايران انسداد عروق قلب و مغز مي باشد كه بسياري از افراد با آن موجه هستند. راه هاي زيادي براي درمان بيماري هاي گرفتگي عروق و جلوگيري از سكته قلبي و مغزي وجود دارد كه هر كدام از روش ها مشكلات و معايبي دارند. يكي از اين راه ها، روش دارو درماني مي باشد كه بايد توسط متخصصين مهندسي پزشكي معايب اين روش رفع و بهينه گردد. در اين تحقيق، سامانه دارو رساني زيست تخريب پذير نانوكپول هاي پلي گليكوليد( PLGA/CS ‏) و نانوكپسول هاي دو لايه پلي گليكوليد با پوشش كيتوسان ( PLGA/CS ‏) حاوي داروي فعال كننده پلاسمينوژن (tPA ‏) توسط روش امولسيون W/O/W ‏تبخير حلال ساخته شد. قطر هيدروديناميكي نانوكپسول هاي PLGA ‏و PLGA/CS ‏به ترتيب nm ٢٨٤ ‏و 395nm ‏مي باشد. tPA ‏مانند يك آنزيم، پلاسينوژن را به پلاسمين تبديل مي كند و باعث شكسته شدن لخته خون و در نتيجه سبب خونريزي مي گردد. بنابراين با كپسوله كردن داروي tPA ‏مي توان دوز مصرفي اين دارو را كاهش داد و با اثر طولاني اين دارو با رهايش كنترل شده آن از نانو كپسول ها از گرفتگي مجدد ( Restenosis ‏) جلوگيري كرد. همچنين با كاهش اندازه اندازه ذرات حاوي داروي tPA ‏در حد نانو، نفوذ اين ذرات در لخته خون افزايش مي يابد و در نتيجه ترمبوليز بيشتر انجام مي گيرد. بنابراين حمل داروي tPA ‏توسط نانوذرات، سبب كاهش دوز مصرفي دارو، كاهش اثرات جانبي، جلوگيري از خونريزي، جلوگيري از مصرف مكرر دارو، اثر بيشتر بر روي لخته خون، افزايش راحتي و پذيرش آن توسط بيمار مي گردد. همچنين در طي آماده سازي نانوكپسول ها، اعمال تنش هاي برشي باعث كاهش بارگذاري موثر داروي پروتئيني در داخل نانوكپسول مي گردد. بنابراين پوشش دهي سطح نانوكپسول ها يكي از روشهاي مفيد در افزايش بارگذاري موثر داروهاي پروتئيني و كاهش رهايش اوليه دارو مي باشد. در اين تحقيق، توسط پوشش دهي سطح نانوكپسول هاي PLGA ‏حاوي داروي tPA ‏با كيتوسان، بار مثبت بر روي سطح ايجاد مي شود. پوشش كيتوسان، زيست تخريب پذيري و خواهي چسبندگي سطح را افزايش مي دهد و رهايش دارو را بهبود مي بخشد. بار سطحي مثبت كيتوسان باعث برهمكنش با بار منفي فيبرين در لخته خون مي گردد و نفوذ نانوكپسول هاحاوي tPA ‏به داخل لخته ‏افزايش مي يابد.

براي افزايش مخاط چسبي پلي مركيتوزان، دو مشتق از اين پلي مر ايجاد شد. اين پلي مر با استفاده از دو تركيب ان استيل سيستتين و ان استيل دي پنيسيلامين و فعال كننده EDAC به صورت تيوله درآمد. اين مشتقات جديد كه گروه هاي تيول روي آنها ثابت شده اند قادرند با زير واحدهاي سيستتين موجود بر روي موسين پوشاننده سراسر مخاط هاي بدن اتصال برقرار نموده و به اين گونه زمان ماندگاري دارو و اليته جذب آن را از دستگاه گوارش افزايش دهند. به علاوه اين پلي مرها به علت داشتن گروه هاي تيول همچنين قادرند با زير واحدهاي 2 و 11 پمپهاي P-gp خارج كننده دارو از سلول ها، كه آن ها نيز داراي گروه هاي سيستتين مي باشند اتصال برقرار نموده و با تغيير در ساختار فضايي آن ها اين پمپ ها را مهار نمايند و به اين صورت مي توانند به عنوان حامل هايي موثر براي رساندن زنوبيوتيك ها به داخل سلول و درمان عفونت هاي داخل سلولي به كار گرفته شوند. استفاده از سيستم هاي ذره اي كه براي مدت زمان طولاني بر روي غشاهاي مخاطي قرار گرفته و امكان دسترسي به سطح مخاطي را فراهم مي آورند و بدين طريق باعث افزايش جذب مي شوند همواره از اهميت ويژه اي برخوردار بوده است. اگر چه در مطالعات باليني اثر برتر اين سيستم ثابت شده است، باور كلي بر آن است كه هنوز نتوانسته اند به ماكسيمم پتانسيل اين سيستم دارو رساني دست يابند. هدف اين طرح تهيه سيستم ذره اي ترجيحا نانو با خاصيت مخاط چپسبي بالا جهت افزايش جذب داروهايي با جذب فوق العاده كم از دستگاه گوارش مانند آميكاسين و انتقال آنتي سنس به سلولهاي سرطاني مي باشد. يكي از مشكلات كنوني در درمانهاي مولكولي در اختيار نبودن فرمولاسيونهاي پايدار با قابليت بالا در انتقال مولكولهاي آنتي سنس به سلولهاي سرطاني است. تحقيقات وسيعي بر روي پليمرهاي مختلف و نانو ذرات به عنوان ناقل دارو در حال انجام است. در اين بين استفاده از بيوپليمرها به علت زيست سازگاري و زيست تخريب پذيري آنها بسيار مناسب به نظرمي رسد. پليمر كيتوزان كه يك بيوپليمر كاتيوني است به عنوان ناقل براي ژن درماني بسيار مدنظر قرار گرفته است. اما مطالعات انجام شده نشان مي دهد كه با وجود توانايي مناسبي كه براي بارگيري بسيار مدنظر قرار گرفته است. اما مطالعات انجام شده نشان مي دهد كه با وجود توانايي مناسبي كه براي بارگيري اوليگونوكلئوتيدها دارد در انتقال ژن (Transfection) به دليل تداخل زيادي كه بين مولكولهاي DNA و كيتوزان وجود دارد ضعيف عمل مي كند. طبق آزمايشات متفاوت انجام شده نشان داده شد كه مشتقات سنتز شده بالا قادرند عمل ژن رساني به سلول هاي سرطاني را بدون تداخلات زياد انجام دهند.